Η ντουλάπα της γιαγιάς / Δημήτρης Λιμπερόπουλος.

Όσοι με έχουν διαβάσει ή με έχουν δει στην τηλεόραση, σίγουρα με ταυτίζουν με ένα κοσμοπολίτη αεικίνητο ρεπόρτερ, που έπαιρνε συνεντεύξεις από διασημότητες. Κι όμως, μέσα μου, έκρυβα έναν άλλο εαυτό μου, που αντιστεκόταν στο βιαστικό πρωτοσέλιδο ρεπορτάζ, αυτό που έχει θεριέψει σήμερα στην τηλεόραση κι έχει κατασπαράξει τη σκέψη, τον προβληματισμό, το γράψιμο... Από εκείνη την εποχή -των μεγάλων ρεπορτάζ- οι αρχισυντάκτες, ξαφνικά, με χάνανε, γιατί με τσιμπούσε η μύγα κι έτρεχα να κρυφτώ σε εντελώς δικά μου κείμενα, που η μάνα μου τα καταχώνιαζε στην ντουλάπα της... Έτσι, σήμερα, τα ανακαλύπτω και καθώς τα καθαρογράφω, μου φέρνουνε στη μνήμη μου αγαπημένα πρόσωπα που έζησα μαζί τους, που τα γνώρισα ή τα έπλασα με τη, νεανική μου, τότε, φαντασία...
Να, ένα κοριτσάκι που παίζει κουτσό σε μια αυλή με γλάστρες, μια γυναίκα που γαζώνει στη Σίνγκερ, ένας σκύλος που μου κουνάει την ουρά, μια γάτα που λιάζεται στο πεζούλι... Και η ντουλάπα που μυρίζει ναφθαλίνη και το βάζο με το μελιτζανάκι, που ακόμη νιώθω τη γεύση του...