Anorexia nervosa : μαρτυρία / Στέλα Λέτσιου.

Με λένε Στέλα (με ένα λάμδα), μικρή με φώναζαν Σταλίτσα κι αυτή είναι η ιστορία μου! Είμαι είκοσι επτά ετών και τα τελευταία δεκατρία χρόνια της ζωής μου πάσχω από νευρική ανορεξία. Παλεύω εδώ και τρία χρόνια να νικήσω την ασθένεια κι ακόμη δεν έχω κερδίσει. Αποφάσισα να αφηγηθώ την ιστορία μου, ελπίζοντας ότι έτσι θα καταφέρω να δω τον εαυτό μου όπως είναι, ότι αυτήν τη φορά ο καθρέφτης θα μου πει την αλήθεια. Στέκομαι μπροστά σας αδύνατη, αδύναμη, γυμνή, ελπίζοντας να βοηθήσω άλλα κορίτσια που παλεύουν με τον ίδιο δαίμονα, που αναζητούν το δικό τους καθαρτήριο πάνω από λεκάνες τουαλέτας, που κοιτάζουν το αποσκελετωμένο κορμάκι τους στον καθρέφτη και θέλουν να πριονίσουν τα λίπη που ξεχειλίζουν, ακόμη και γι' αυτές που νομίζουν ότι μπορούν ακίνδυνα να κάνουν δίαιτα πάνω από μια λεκάνη. Γράφω για τον Δημήτρη, τον Δημήτρη μου, που είναι διαρκώς δίπλα μου, μέσα μου, ένα. Η ιστορία μου είναι σίγουρα μια ιστορία αγάπης, η πιο δυνατή και η πιο τρομερή που εγώ τουλάχιστον γνωρίζω, είναι μια ιστορία προς το θάνατο που παλεύει να γίνει μια ιστορία για τη ζωή. Είναι μια ιστορία εφιαλτική. Δεν ξέρω μεγαλύτερο εφιάλτη από το να οδηγείς συνειδητά τον εαυτό σου στο θάνατο. Η νευρική ανορεξία καταργεί ακόμη και το πιο πρωτόγονο ένστικτο της επιβίωσης. Αναστρέφει τον ορθολογισμό, στρεβλώνει απόλυτα την πραγματικότητα. Ο καθρέφτης αντεστραμμένος.