Στην ανατολή μιας ανάμνησης / Νικολία Πανίδου.

«Προσπάθησα να ξεφύγω από το παρελθόν που με κρατούσε δέσμια των αναμνήσεων. Άλλωστε, μόνο πόνο μου προκαλούσαν. Ήθελα να ξεχάσω όσα βίωσα εκείνη τη μέρα. Ήθελα να ξεχάσω όσους ήμασταν εκεί. Ακόμα και τον Ορέστη, τον άντρα που αγάπησα με όλο μου το είναι, αλλά έπρεπε να απαρνηθώ, γιατί η αγκαλιά του έγινε θηλιά που με έπνιγε. Όσο κι αν προσπάθησε να νιώσω ασφαλής, εγώ ήμουν μετέωρη ανάμεσα σε μια αλήθεια και ένα ψέμα που κόστισε τη ζωή αθώων ανθρώπων».

Είκοσι χρόνια μετά, ο Ορέστης και η Ερωφίλη βρίσκονται ξανά εκεί που άρχισαν όλα, εκεί που πίστευαν ότι δεν θα γύριζαν ποτέ, ακολουθώντας τα σημάδια. Σελίδες από ένα ημερολόγιο, ημερομηνίες, ονόματα, μέρη που μόνο εκείνοι ήξεραν, φωτογραφίες που δεν γνώριζαν ποτέ πως είχαν τραβηχτεί. Θολές αναμνήσεις μέσα στο χρόνο. Αναζητώντας την αλήθεια, προσπαθούν να βρουν τον εαυτό τους ξανά. Και τότε είναι η στιγμή να συνειδητοποιήσουν πως ο ένας υπάρχει μόνο μέσα από τη ζωή του άλλου, πως ποτέ δεν ξέχασαν… και η φλόγα που σιγόκαιγε τόσα χρόνια μέσα τους, γίνεται φωτιά, παρασέρνοντας τα πάντα στο πέρασμά της.

Άλλωστε, αυτό ήταν και το σχέδιο του μυστηριώδους αποστολέα. Να αποκαταστήσει την αδικία. Να αποκαταστήσει την αλήθεια. Να ελευθερώσει τον έρωτα και τις καρδιές τους.

Εκδίκηση ή συγχώρεση; Τύψεις ή εξιλέωση; Το τελευταίο σημείωμα θα είναι η απάντηση σε όλα τους τα ερωτήματα. Η τελική απόφαση, όμως, θα είναι δική τους…