Έρευνα για την εξαφάνιση της Εμιλί Μπρυνέ : [αστυνομικό μυθιστόρημα] / Antoine Bello ; μετάφραση Τιτίκα Δημητρούλια.

Τίτλος πρωτοτύπου: Enquete sur la disparition d' Emilie Brunet.

Περιλαμβάνει βιβλιογραφικές σημειώσεις.

Η 34χρονη Εμιλί Μπρυνέ, μοναδική κληρονόμος μιας τεράστιας περιουσίας, εξαφανίζεται. Οι υποψίες στρέφονται αποκλειστικά στον 48χρονο σύζυγό της Κλωντ Μπρυνέ, λαμπρό και αλαζονικό νευρολόγο, ιδιαίτερα αντιπαθητικό χαρακτήρα. Αν και υπάρχουν κίνητρα (το χρήμα, η γυναίκα του είχε εραστή), οι αστυνομικοί δεν μπορούν να αποδείξουν την ενοχή αυτού του ιδιαίτερα ευφυούς και καλλιεργημένου επιστήμονα. Καλείται λοιπόν σε βοήθεια ο συνταξιούχος επιθεωρητής Ασίλ Ντυνό, ο οποίος έχει διακριθεί στο παρελθόν, εξιχνιάζοντας ακόμη και τις πιο δύσκολες υποθέσεις. Αλλά εδώ και λίγο καιρό ο Ντυνό πάσχει από μια μορφή αμνησίας: κάθε πρωί ξυπνά έχοντας ξεχάσει όλα τα γεγονότα της προηγούμενης μέρας. Για να προχωρήσει στην έρευνά του, ο Ντυνό αρχίζει να κρατά ημερολόγιο, καταγράφοντας καθημερινά τις κινήσεις και τις σκέψεις του. Ό,τι γράφει το βράδυ, το διαβάζει το πρωί της επόμενης μέρας, για να καθορίσει τη δράση του. Αλλά πολύ γρήγορα ο επιθεωρητής κατακλύζεται από αμφιβολίες: Μπορεί να εμπιστευτεί τις σημειώσεις του; Γιατί έχει διαγράψει ορισμένα αποσπάσματα; Τι θα έκανε στη θέση του ο Ηρακλής Πουαρό; Ο Ντυνό, φανατικός αναγνώστης της Άγκαθα Κρίστι, καλεί σε βοήθεια τον Πουαρό, αλλά κυρίως την Αριάδνη Όλιβερ και, ακόμα, τον Χίτσκοκ, τον Ντίκενς, τον Ζιντ...

Ο Μπρυνέ, γνώστης κι εκείνος της αστυνομικής λογοτεχνίας, χρησιμοποιεί τα ίδια όπλα και, με μια σειρά επιστολών, αμφισβητεί τους χειρισμούς του Ντυνό και τολμά να επικρίνει τις μεθόδους του Πουαρό, προκαλώντας έτσι τον επιθεωρητή να αποδείξει την ενοχή του, την οποία ουσιαστικά ούτε ο ίδιος αμφισβητεί. Παρακολουθούμε λοιπόν τη συναρπαστική αλληλογραφία μεταξύ των δύο ανδρών, μια υψηλού επιπέδου διανοητική αναμέτρηση γύρω από το τέλειο έγκλημα, την τέχνη του αστυνομικού μυθιστορήματος, καθώς και για το ύφος και την πλοκή στο έργο της Άγκαθα Κρίστι, στην οποία ο Μπελό, ακολουθώντας τον Μπόρχες, τον Κούντερα και τον Έκο, αποτίει φόρο τιμής, με μια ελάχιστη δόση καλοπροαίρετης παρωδίας.