Παρακαλώ μη θίγετε το φασισμό μου : δώδεκα ψευδο-ιστορήματα κι ένας Καραγκιόζης / Σταύρος Κουτράκης.

Λυσσάνε όλοι πλην ελαχίστων. Οι γνωστοί "ανώνυμοι εταίροι": "θέλουμε αλλά οι καιροί δύσκολοι, ύφεση...", οι παρατρεχάμενοι: "προσπαθούμε μα δε φτάνουν, τόσα έξοδα, η άμυνα, πού να...", οι πολλά ορεξάτοι φερέλπιδες: "δε θα μας κάνεις κι όλους το ίδιο!" Το "Φ" παντού. Παντού! Αρχίζω να μπερδεύομαι. Λες να μην ξέρω τι ζητάω; Ν' αρχίσω απ' το "Άλφα;"
"Τουλάχιστον φαΐ και φάρμακα για όλους ρε παιδιά!"
Κάποιος μου σφυρίζει, "και με τα μεταλλαγμένα, τι θα γίνει;" Ερώτηση δίκοπη. Επιστήμονας, οικολόγος ή παράγοντας; Αυτά στην άκρη. Ξέρουμε καλά ότι φτάνουν και περισσεύουν, αν μοιραστούν δίκαια. Πρώτοι και καλύτεροι με "τρέχουν" οι κοντινοί μου, πλην ελαχίστων, "θα ρίξεις τα παιδιά σου στην ανέχεια για μερικούς ανίκανους;" Οι "έτσι" σηκώνουν τους ώμους, οι "παρά-έτσι" συμφωνούν, τι να κάνουν και στους πιο πολλούς αρέσει. Οι πεινασμένοι κοιτούν αμήχανοι κι ετοιμάζονται για απεργία πείνας, λέει, προκειμένου να δικαιωθούν και τέτοια, μα όλοι ξέρουμε πως η πείνα δεν εξαγριώνει. Το αντίθετο, και θηρία εξημερώνει.
Ε, όχι!!! "Αγώνα", φωνάζω!
Οι "μεγάλοι" σφίγγονται λιγουλάκι κι οι "αποτέτοιοι τους" μιλάνε για τρομοκρατία. Ένας τους μάλιστα έφερνε του Στράτου, μου φάνηκε. Κάποιοι με κοιτάνε τρομαγμένοι, με καχυποψία. Οι πολλοί κάνουν να σηκωθούν μα τους πετάνε από ένα "κουλούρι" ξανακάθονται και περιμένουν μασουλώντας.