Μη ρωτήσεις ποτέ το γιατί / Στέλιος Δ. Στυλιανού.

... Όταν ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είναι σαν να γεννιέται ένας Θεός. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί κακό ή ανήθικο στον έρωτα και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει και να καταδικάσει δύο ερωτευμένους. Ο έρωτας είναι μια ανθρώπινη ανάγκη επικοινωνίας. Είναι θεϊκό δώρο. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι η δύναμη που σπάει όλα τα τείχη κι όλα τα ανθρώπινα όρια, που φθάνουν ακόμα και στον παραλογισμό, στον φανατισμό και στη συναισθηματική εξουσία του ενός προς τον άλλον. Είναι, ακόμα, εκείνη η δύναμη που συνθλίβει άτομα, ηθικές αξίες και ζωές. Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να αγνοήσει αυτό το συναίσθημα;

Αυτό το συναίσθημα... που δεν μπόρεσαν να αγνοήσουν ο ’ρης και η Αφροδίτη, όπως και κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να το αγνοήσει. Έτσι, μέσα από μια εκρηκτική ατμόσφαιρα πολιτικών και οικονομικών κλυδωνισμών της κοινωνίας, αναπτύχθηκε μεταξύ τους ένας παθιασμένος έρωτας, που σταδιακά έμελλε να αποδειχθεί ολέθριος, αφού μέσα από την ευτυχία τους χάθηκαν και οι δύο στα βάραθρα της μοίρας, ή της θείας πρόνοιας, χάνοντας τον χρόνο τους στο παρόν, αναμοχλεύοντας και ζώντας στο παρελθόν, καθόσον η ζωή τους ορίστηκε από ένα ανεξέλεγκτο πεπρωμένο κι από το θέλημα ενός άτεγκτου Θεού, όπου, μοιραίοι για πάντα, θα προκαλούν τον οίκτο ο ένας στον άλλον, ακολουθώντας, όπως όλοι οι άνθρωποι αυτής της χώρας, την απελπισία και την πλήξη των καιρών...