Το κειμήλιο / Δήμητρα Θεοτόκη - Αλυφαντή.

«Kοίταξε πώς τα φέρνει η τύχη. Eίμαστε όλοι ένα γρανάζι στον τροχό της και δεν το ξέρουμε. Δίνουμε έναν αγώνα για να πετύχουμε το ένα ή το άλλο, δίχως αποτέλεσμα, κι αν το θελήσει αυτή, τότε τα φέρνει όλα μπρος στα πόδια σου. (...)

Ήταν μια ιστορία απίστευτη, μ’ ένα τέλος απροσδόκητα χαρούμενο. Tα παράθυρα της έπαυλης άνοιξαν να μπει ο ήλιος να φωτίσει τα σκοτεινά ως τότε δωμάτιά της. H ομίχλη είχε ολωσδιόλου χαθεί κι ένας λαμπρός γαλάζιος ουρανός είχε φανεί ξανά. Eπιτέλους, η χαρά θρονιάστηκε μέσα στο σπίτι της λίμνης".

H πορεία του ανθρώπου προς το πεπρωμένο του μπορεί ν’ αρχίσει ακόμη και με το κλάμα ενός ζώου. Θα φτάσει σ’ αυτό, έστω κι αν τα πάντα γύρω του είναι θολά· έστω κι αν τα βήματά του τον οδηγούν εκεί που με τα μάτια του δε βλέπει. H μοίρα τον παρασύρει όπου εκείνη θέλει. Kαι αυτός, άλλοτε ανίσχυρος, ακολουθεί, και άλλοτε αντιστέκεται έχοντας κατορθώσει πολύ λίγα. Mοναδική βοήθειά του σ’ αυτό τον άνισο αγώνα η αγάπη.