Παίδες εν κάμινω : μυθιστόρημα / Μιχάλης Π.Δελησάββας.

...Να ανοίξεις τα μάτια, να ψάξεις μέσα σου, να βρεις τη θέση σου στον κόσμο... Δηλαδή να παλέψεις και να μορφωθείς, να φύγεις, να ξεφύγεις, να πάρεις πάνω σου την ευθύνη του εαυτού σου και να ανοιχτείς στο πέλαγος, αφήνοντάς πίσω το λιμάνι που σε λίκνιζε στα στεκούμενα νερά του, σα λίκνο... Τρεις νέοι, φίλοι, τρία παιδιά την εποχή της δεκαετίας του '60, ξανοίγονται σ΄αυτό το ταξίδι, πρώτα μαθητές, έπειτα υποψήφιοι και μετά φοιτητές. Δεν υποψιάζονται τις δυσκολίες, στη θέση τους βλέπουμε "κύματα και χρυσοπράσινα νησιά"... "Είναι ωραίο να βουϊζουνε μέσα σου όλοι οι άνεμοι, ν' ακούς στ' αυτιά σου το κάλεσμά της αυγής και της νύχτας. Δεν έχεις τίποτα να χάσεις γιατί τα έχεις όλα και τίποτα. Γυμνός και πένης, πας να συναντήσεις το άγνωστο και πιο πολύ τον μεγάλο άγνωστο, τον εαυτό σου", θέλει να γράψει ο Ηλίας στη Βέρα... Θα παλέψουν, θα ματώσουν, θα παλινδρομήσουν άπειρες φορές. Θα δουν τι τους ενώνει και τι τους χωρίζει. Ο χαρακτήρας τους διαμορφώνεται, αποκρυσταλλώνεται σιγά-σιγά. Οι τρεις τους μοιάζουν με ξύλα και άρμενα που τα χτυπάει το κύμα από παντού. Τελικά θα δούμε να διαλύονται και να τραβάει ο καθένας το δικό του δρόμο... Η μικρή - μεγάλη οδύσσεια του καθενός θα ολοκληρωθεί, έστω και "με την πλώρη διχασμένη και τα πανιά σχισμένα"... Υπάρχει αρχή ή σκοπός; Υπάρχει τέλος; Η ζωή τραβάει μπροστά, "καλπάζει σαν αχαλίνωτο άτι". Η αυτογνωσία είναι δύσκολη υπόθεση, θέλει α-πάθεια, θέλει νηφαλιότητα... "Όταν μέσα στις φλέβες σου κυλάει ζεστό το αίμα, μια ζωή είναι λίγη για ένα τόσο ακριβό απόσταγμα", θα γράψει ένας από αυτούς... "Όταν βρίσκεσαι σ' ένα τέτοιο καμίνι, δεν έχεις καιρό να σκεφτείς τι σου συμβαίνει", ομολογεί η Λυδία.