Το χωριό μου το Παρίσι / Λουί Αραγκόν ; μετάφραση Γιώργος Σπανός.

Τίτλος πρωτοτύπου: Le paysan de Paris.

...Τότε, ήμουν πια δυστυχισμένος για την άλλη, μη πιστεύοντας ότι δε θα το μάθαινε ποτέ. Ζούσα χωρίς καμιά προσπάθεια να την πλησιάσω. Έχω ήδη πει ότι άλλα συναισθήματα, τότε, με κρατούσαν μακριά της. ΚΙ ύστερα, έτρεμα που ένιωθα την αδυναμία μου. Φοβόμουν μήπως η ζωή μου γίνει αφόρητη, αν με ταπείνωνε έστω και μαι φορά. Έκανε κάτι καταπληκτικό, να με φωνάξει κοντά της : κι εγώ πήγα. Νύχτα ταραχής, νύχτα -έκλειψη : τότε, μπροστά στη φωτιά που έριχνε πάνω στους δυο μας τις μεγάλες της ανταύγιες, δέχτηκα, βλέποντας τα μάτια της, τα πελώρια ήσυχα μάτια της, δέχτηκα την ιδέα αυτού του έρωτα που είχε συλλάβει και απαρνηθεί ο νους, και που επιβαλλόταν σε μένα ολοφάνερα, δίπλα στο χέρι μου, που νόμιζε πως τρελάθηκε. Δε βιάστηκα διόλου. Αυτό κράτησε ώρες και ώρες, στην αδιόρατη πλαγιά της ομολογίας. Δεν υπήρξε ρήξη καμιά ανάμεσα στην αδιαφορία και τον έρωτα. Μια πόρτα, τέλος, υποχωρεί, κι έτσι φανερώνεται το εξαίσιο τοπίο. Ότι το πάθος σκοτεινιάζει το πνεύμα, το δεχόμαστε πάρα πολύ εύκολα. Δε σαστίζει μέσα του παρά μόνο ό,τι χυδαίο κλείνει μέσα του, την επιμέλεια. ΟΙ αφηρημάδες των ερωτευμένων και των σοφών δεν έπαψαν να προκαλούν το γέλιο : είναι ισοδύναμες και δεν αποδίδουν παρά μόνο την προσαρμογή σ'ένα μέγιστο αντικείμενο. Στον έρωτα, με τον ίδιο το μηχανισμό του έρωτα, ανακάλυπτα αυτό που η απουσία του έρωτα με εμπόδιζε να διακρίνω. Αυτό που, στη γυναίκα τούτη, πέρα απο τη εικόνα της, πλαθόταν ξανά παίρνοντας ξανά την εικόνα της και αναπτύσσονατς από αυτήν έναν ιδιότυπο κόσμο, η γεύση, η θεία εκείνη γεύση που ξέρω καλά σε κάθε ίλιγγο με ειδοποιούσε άλλη μια φορά ότι έμπαινα στο συγκεκριμένο εκείνο σύμπαν, το απαγορευμένο στους απλούς διαβάτες. Για μένα, το μεταφυσικό πνεύμα ξαναγεννιόταν από τον έρωτα. Ο έρωτας ήταν η πηγή του, κι ούτε που θέλω πια να βγω ξανά από το μαγεμένο τούτο δάσος.