Της προσφυγιάς του έρωτα και του αγώνα : όταν τρυγούσαμε τους καμπανούς / Γιώργος Ιωαννίδης.

Μια προσφυγίνα μάνα από τον τουρκοκρατούμενο Πόντο, φτάνει μέσα από μύριες κακουχίες και βάσανα, στην Ποντοκώμη, το μικρό προσφυγοχώρι της Πτολεμαϊδας για ν'αναστήσει -αυτή κυρίως- οικογένεια με πέντε παιδιά. Ο πατέρας, κομμουνιστής κρατούμενος του Μεταξά, αντάρτης της Κατοχής, ένας από τους χιλιάδες νεκρούς του Εμφυλίου. Ο μεγάλος γιός στο Μακρονήσι, άλλος ένας γιός στο Δημοκρατικό Στρατό και στην πολιτική προσφυγιά. Η μεγάλη κόρη να χύνει τα μάτια της στο βελόνι για να σπουδάσει το στερνοπαίδι, το Γιώργο, που <<τα 'παιρνε τα γράμματα>> κι ας είχε πάθος με την μπάλα! Τυπική περίπτωση αριστερής οικογένειας των χρόνων του '50, σαν τις δεκάδες χιλιάδες άλλες, που επιβίωσαν << τρυγώντας [μόνο] τους κουμπανούς>> (τα <<κορφοστάφυλα>> που ξεμένουν μετά τον τρύγο), όπως υποτιτλοφορεί το βιβλίο του ο συγγραφέας υποδηλώνοντας το πολυποίκιλο <<περιθώριο>> στο οποίο ζο'υσε, τότε, η μισή Ελλάδα... Γι' αυτά και πολλά άλλα μιλάει ο Γιώργος Ιωαννίδης, για να σταθεί ιδιαίτερα στη συμβολή της γενιάς του. Χωρίς επιτηδευμένες εξάρσεις, απλά και καθαρά, εκκινώντας από την προσωπική του συμμετοχή, του ίδιου και της παλικαρούς συντρόφισσάς του της Χαρούλας, στα δρώμενα της εποχής, αναφέρεται με περίσσιο σεβασμό στους συντρόφους του, με ειλικρινή αγάπη στα <<κορίτσια της ζωής του>>. Απλόχερος στον έπαινο, όταν νομίζει ότι χρειάζεται, δε διστάζει, κάπου, να αποδώσει ευθύνες, χωρίς να γίνεται γκρινιάρης. Και σαν καλός μαθηματικός, ξέρει να αποκαθιστά τα <<ισοζύγια>>, ξοδεύοντας αφειδώς έναν γοητευτικό αυτοσαρκασμό. Ένα βιβλίο που διαβάζεται "τρέχοντας" αλλά και με αφορμές για αναστοχασμό. Μ'ένα, διακριτικό, μήνυμα αισιοδοξίας για τον άνθρωπο, τις δυνατότητες και τις αντοχές του.