Η ιστορία της Ιόλης : μυθιστόρημα / Ισμήνη Β. Καπάνταη.

-''Θαυμάζω", είχε πεί, "θαυμάζω τα κορίτσια. Αυτά τα νέα κορίτσια των δεκαπέντε, δεκαέξι, δεκαοκτώ ετών, πόσο γενναία είναι στον έρωτα. Είναι έτοιμα να δώσουν και δεν φοβούνται, είναι άφοβα. Αυτές είναι τα παλικάρια, όχι τα αγόρια". -"Άφοβες", έτσι είχε πεί, "δεν λογαριάζουν τίποτα, υποκρίνονται, λεν' ψέματα, τις δέρνουνε, τις τιμωρούν μα αυτές εκεί, ατρόμητες είναι ερωτευμένες με τον έρωτα, όλα αυτά τα κοριτσάκια, με τα μουτράκια τους τα δροσερά και λίγο ανόητα, που χαχανίζουν όταν βρίσκονται όλες μαζί και βγάζουνε κραυγές υστερικές όταν βρεθούν μπροστά σε κατσαρίδες ή ζουζούνια, όλες τους, πιο θαρραλές κι από τους γενναιότερους πολέμαρχους, νιώθω'', μου είχε πεί ''δέος μπροστά τους. Αυτές κινούν τον κόσμο ολόκληρο. Έτσι όπως οι σολομοί που ταξιδεύουν διασχίζοντας ωκεανούς και που ανεβαίνουν ποταμούς αντίθετα στο ρεύμα και σκαρφαλώνουν καταρράχτες, έτσι ολόιδια τυφλά και επίμονα ξυπνούν κάθε πρωί και βγαίνουν από τα σπίτια τους και είναι αποφασισμένες να καούν, το επιδιώκουν να καούν...κανένα τίμημα δεν είναι αρκετά ακριβό... υπνωτισμένες βγαίνουν από τα σπίτια τους και ψάχνουνε τον έρωτα και απογοητευμένες επιστρέφουνε τα βράδια και έχουν την αίσθηση πως τις ξεγέλασαν, όταν περάσει ακόμα μια μέρα και δεν ανέβουν στο βωμό...το θέλουν τα κορίτσια να πονέσουν...''