Αρνητικό δεκατρία : αφήγημα / Μαίρη Γεωργίου, Στέργια Κάββαλου.

Δεκατρία -του θανάτου και της ζωής- γράμματα. Αποβάλλουν το ανυπόφορο. Σπάνε χορδές. Εδώ σπάνε καρδιές. Αν οι ψυχές ίπτανται πλανητικά σκουπίδια σε ρόδες ποδηλάτου, τα κορμιά αυτοσχέδια σβαρνίζουν σε δρόμους του πιο kinky νου. Θηλυκά ζόμπι στις εποχές. Σέρνονται. Σηκώνονται. Κατατονικά. Δυναμικά. Καμία σώμα υγιές, καμία νους υγιής. Εαυτοί που μοιάζουν τέλειοι εχθροί. Κάνουν τους λογαριασμούς να κλείνουν. Τους ξανανοίγουν. Με προδιάθεση αμοιβαίας συμφιλίωσης. Συμμαχούν να πολεμήσουν τις μέρες. Τις κακές. Αν δεν πατήσεις το τακούνι στην άσφαλτο, δεν έχεις δρόμο. Αν δε βάλεις τις λέξεις στη σειρά, δεν έχεις αέρα.


"Η ταυτοχρονικότητα είναι η μεγαλύτερη τσούλα. Την κυνηγάμε δέκα νταβατζήδες μαζί αλλά τα πόδια της θα τα ανοίξει όποτε γουστάρει αυτή. Την απειλήσαμε. Γλίστρες και καρφιά βάλαμε στα πέλματά της, με σπασμένο καθρέφτη χαράξαμε το πρόσωπό της να είναι απίκο, αλλά το κουμάντο το κάνει αυτή. Γιατί είναι η πιο όμορφη. Και το ξέρει, και της το λέμε και δε θα πάψουμε να της το μουρμουρίζουμε στο αυτί. Δε θα πάψουμε να της ζητάμε να έρθει, πάνω της να εκτονώσουμε τα σχέδια και τις λοξές πορείες μας. Μπας και ισιώσουμε. Σε δρόμους. Αμοιβαίους και ισορροπιστές".

Στέργια Κάββαλου

"Η αγάπη είναι ένας σκύλος απ’ την Κόλαση". Κουτσός, στραβός, κουφός κι ανάπηρος. "Στου κουφού την πόρτα παίρνεις την πόρτα και φεύγεις". Το "μαζί" δε θα έρθει ποτέ. Κι ας χτυπιόμαστε στα πατώματα. Κι ας φέρουμε δεκαεκατό νταβάδες να του παίζουν ήττα. Το ταυτόχρονο για να υπάρξει θέλει το χωροχρόνο του. Εμείς έχουμε ούτε χώρο ούτε χρόνο. Τα χωροχρονικά ξεράσαμε, εκτός μας. Άμα δε θέλει η αγάπη, ούτε γυρίζειν ούτε προχωρείν".