Άννα Καριένινα / Λέων Τολστόη ; πλήρης μετάφραση από το πρωτότυπο Κ. Μακρή.

(τ.1) Την αγάπη προς τη γυναίκα, ο Λιέβιν όχι μονάχα δεν μπορούσε να τη φανταστεί χωρίς το γάμο, μα, καθώς σκεφτόταν τα ζητήματα αυτά, πρωτύτερα φανταζόταν την οικογένεια και μετά πια τη γυναίκα, που θα του ‘δινε την οικογένεια. Και οι αντιλήψεις του για το γάμο, γι’ αυτό το λόγο, δεν έμοιαζαν καθόλου με τις αντιλήψεις της πλειονότητας των γνωριμιών του, για τους οποίους ο γάμος ήταν μια απ’ τις πολλές και διάφορες κοινές, βιοτικές υποθέσεις. Για τον Λιέβιν ήταν η κυριότερη υπόθεση της ζωής, που απ’ αυτήν εξαρτιόταν όλη της η ευτυχία. Και τώρα έπρεπε να παραιτηθεί από κάθε τέτοια σκέψη. (τ.2) Ο Βρόνσκη άκουγε με ευχαρίστηση κείνο το εύθυμο τερέτισμα της χαριτωμένης γυναίκας, το ενθάρρυνε, της έδινε μισοαστείες, μισοσοβαρές συμβουλές και γενικά πήρε αμέσως το ύφος, που έπαιρνε συνήθως με τέτοιου είδους γυναίκες. Στον κόσμο του, της Πετρούπολης, όλοι οι άνθρωποι χωρίζονταν σε δυο εντελώς αντίθετες κατηγορίες. Η μια περιλάμβανε ανθρώπους κατώτερης ποιότητας, ανόητους, σαχλούς και, το κυριότερο, γελοίους, που πιστεύουν πως ο άντρας πρέπει να ζει μόνο με μια γυναίκα, με καινή που στεφανώθηκε, πως το κορίτσι πρέπει να μείνει αγνό, η παντρεμένη γυναίκα σώφρων, ο άντρας γενναίος, εγκρατής και σταθερός, πως πρέπει να ν' αναθρέψει κανείς παιδιά, να κερδίζει τίμια το ψωμί του, να πληρώνει τα χρέη του και πολλές άλλες ανοησίες. Αυτοί ήταν οι άνθρωποι του παλιού καιρού, σαχλοί και γελοίοι. Η άλλη κατηγορία περιλάμβανε άλλου είδους ανθρώπων, τους σημερινούς, και σ' αυτή άνηκε κι ο Βρόνσκη μ' όλο του τον κύκλο, που πίστευαν πως το κυριότερο είναι να είναι κανείς κομψός, γενναιόψυχος, τολμηρός, εύθυμος, να παραδίνεται στα διάφορα πάθη χωρίς να κοκκινίζει, και να κοροϊδεύει τα πάντα. (τ.4) «Μέσα στην απεραντοσύνη του χρόνου, μέσα στην απεραντοσύνη της ύλης, μέσα στην απεραντοσύνη του χώρου, ξεχωρίζει μια φουσκίτσα, ένας οργανισμός, και η φουσκίτσα αυτή επιβιώνει για λίγο και μετά σκάει, και η φουσκίτσα αυτή είμαι εγώ.» Αυτό ήταν μια βασανιστική ψευτιά, όμως ήταν το μοναδικό, το τελευταίο συμπέρασμα αιώνων μόχθου της ανθρώπινης σκέψης προς την κατεύθυνση αυτή. Ήταν κείνη η τελευταία δοξασία, που πάνω σ' αυτή στηρίζονταν, σ' όλους σχεδόν τους κλάδους, όλες οι αναζητήσεις της ανθρώπινης σκέψης. Ήταν η επικρατέστερη άποψη, κι ο Λιέβιν, βλέποντάς την σαν πιο ξεκάθαρη απ' όλες τις άλλες εξηγήσεις, χωρίς κι ο ίδιος να ξέρει πότε και πώς, την ασπάστηκε.