000			05090nam a22002777a 4500
001			PLP - 11551
003			PLP
005			20230629063008.0
006			a||||er|||| 00| 1
007			ta
008			201221t2019 gre||||e |||| 00| 1 gre d
020			_a978-618-03-1850-0
040			_aPLP _bgre _cPLP _dPLP _eaacr
041	0		_agre
082	0	4	_a889.3
100	1		_aΚόντζογλου, Μαίρη _912027
245	1	3	_aΤο μέλι το θαλασσινό / _cΜαίρη Κόντζογλου.
250			_aνέα αναθ. έκδ.
260			_aΑθήνα: _bΜεταίχμιο, _c2019.
300			_a500 σ. ; _c21 εκ.
490	1		_aΕλληνική πεζογραφία
520			_aΝΕΑ ΑΝΑΘΕΩΡΗΜΕΝΗ ΕΚΔΟΣΗ Στα χρόνια της χούντας, η δεκάχρονη Δήµητρα µαζί µε τον δίδυµο αδελφό και τους γονείς της περνάνε τις διακοπές του Πάσχα στο σπίτι των παππούδων τους στο χωριό. Μια σειρά από απρόβλεπτα γεγονότα θα διαταράξει τη φαινοµενική γαλήνη της καθωσπρέπει οικογένειας για την οποία τα ενήλικα µέλη είναι ιδιαίτερα περήφανα. Ένας τραγικός θάνατος, η επιβεβληµένη αναβολή του πολυαναµενόµενου γάµου, η εµφάνιση ενός άγνωστου µέχρι εκείνη τη στιγµή µέλους της οικογένειας και το καλά κρυµµένο µυστικό που θα βγει στην επιφάνεια θα ανατρέψουν τις ισορροπίες και θα πυροδοτήσουν εξελίξεις. Τέτοιες που κανείς δεν είχε υπολογίσει. Η Δήµητρα, ο Μάριος και η θεία τους η Ελευθερία, η "Αγία Τριάδα" όπως αυτοαποκαλούνται, θα είναι η κινητήρια δύναµη όλων των δραµατικών εξελίξεων. Ένα τρυφερό µυθιστόρηµα για την αξία της ελευθερίας, µια αλληγορία για µια σκοτεινή εποχή, αλλά και ένα ταξίδι στην αθωότητα της παιδικής ηλικίας, τότε που µόνο η Αγάπη έχει σηµασία... [απόσπασμα από το βιβλίο] Ακούω βήµατα να έρχονται προς το σαλόνι. Χωρίς να σηκώσω το βαρύ βελούδο, βλέπω τις µαύρες γόβες της µαµάς µε τα ψηλά τακούνια, που τις έχω φορέσει πολλές φορές στα κρυφά και µε δείχνουν τόσο ψηλή και µεγάλη. Το ένα τακούνι είναι λίγο σκονισµένο... Οι γόβες πάνε κι έρχονται βιαστικές και σοβαρές. Έχουν έναν σηµαντικό ρόλο να παίξουν σήµερα, αντικαθιστούν τη γιαγιά. "Θέση-κλειδί" που λέει κι ο µπαµπάς για τον σιχαµερό κύριο πρόεδρο. Τα µαύρα παπούτσια του παππού, καλογυαλισµένα και µε κορδόνια, σέρνονται λίγο και έχουν µπερδέψει τα βήµατά τους δυο φορές µέσα σε µισό λεπτό. Πρώτη φορά βλέπω παπούτσια φοβισµένα. Ο µπαµπάς µου, από αυτή τη θέση, είναι ένα ζευγάρι καφέ παντοφλέ παπούτσια. Δεν γυαλίζουν τόσο όσο του παππού, αλλά έχουν ωραία εξώραφα, που ξέρω πως τα καµαρώνει. Κάθονται στον καναπέ και χτυπάνε το πάτωµα. Τακ, τακ, τακ. Κοµψά, νευρικά εξώραφα. Το µεγάλο ξύλινο παπούτσι της Τετερίας είναι πάντα το ίδιο. Πόσο λεπτό φαίνεται το ποδαράκι της πάνω από αυτό το παπούτσι! Το σίδερο της σόλας σήµερα κάνει έναν περίεργο θόρυβο, σαν να είναι σκουριασµένο. Στο καλό πόδι φοράει µια µαύρη γόβα, µε χαµηλό τακούνι. Αλήθεια, η Τετερία αγοράζει ένα µόνο παπούτσι; Και πόσο πληρώνει για το ένα; Τα µισά από ό,τι αν αγοράσεις ζευγάρι; Κι αν αγοράζει ζευγάρι, που το βρίσκω πιθανότερο, το άλλο παπούτσι τι γίνεται;
650		4	_aΕλληνική λογοτεχνία _vΜυθιστόρημα _93512
830		0	_aΕλληνική πεζογραφία (Μεταίχμιο) _916152
942			_2ddc _cAF
999			_c11551 _d11551