000			03834nam a22002417a 4500
001			PLP - 14184
003			PLP
005			20230203072301.0
006			a||||er|||| 00| p
007			ta
008			230203t2014 gr ||||e |||| 00| p gre d
020			_a978-960-9523-85-1
040			_aPLP _bgre _cPLP _dPLP _eaacr
041	0		_agre
082	0	4	_a889.1
100	1		_92042 _aΡουμελιώτου-Δαρσινού, Ευαγγελία
245	1	0	_aΠαραλήψεις : _bποίηση / _cΕυαγγελία Ρουμελιώτου - Δαρσινού.
260			_aΑθήνα : _bΒεργίνα, _c2014.
300			_a53 σ. ; _c21 εκ.
520			_aΒαθιά ανθρώπινες οι ποιητικές πινελιές της Ευαγγελίας Δαρσινού-Ρουμελιώτου. Ανθρώπινες με το συναίσθημα να κυριαρχεί, να πλημμυρίζει, να διαχέεται σ' όλο της το έργο, αλλά ταυτόχρονα να φιλτράρεται στη δεξαμενή της λογικής, στις σημερινές καινούργιες αναζητήσεις, στις απαιτήσεις που επιβάλλει η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα. "Αλίμονο, τις παιδικές αναμνήσεις πρέπει να έχουμε κλειστές, αιώνια σκονισμένες" ή "Και τότε είδα τα δόντια σου... ήταν γεμάτα αίμα" ή σε άλλο της στίχο "...δεν αντιλαμβάνονται τον θάνατο που ανασαίνει δίπλα τους..." Τέχνη "ποιεί" η Ευαγγελία ορμώμενη και καθοδηγούμενη από κανόνες και αξίες διαχρονικές αλλά σταθερές. Αξίες που διαποτίζουν τη δράση του ενεργού σκεπτόμενου πολίτη, του ανθρώπου που στέκεται με αξιοπρέπεια στη δουλειά, στην οικογένεια, στο σύντροφό του, στις ατομικές-προσωπικές του επιλογές. Ίσως αυτό είναι το μεγάλο αλλά ταυτόχρονα απλό μυστικό και εν τέλει η ικανότητα της ποιήτριας Ευαγγελίας Δαρσινού-Ρουμελιώτη. Να αναπολεί, αλλά και να προσγειώνεται με αρμονία στο σήμερα. Να ονειρεύεται αλλά και να ανασύρει από μέσα της, από το δικό της οπλοστάσιο "υλικά" που την επαναφέρουν στην πραγματικότητα. "Μα εκείνο συνεχώς εδώ, πάντοτε "παρών" το άτιμο το δάκρυ, δηλώνει". Ανθρώπινη, ρεαλιστική, λιτή και επιμελώς απέριττη η ποίηση της Ευαγγελίας, μακριά από κάθε μεταφυσική προσέγγιση της ανθρώπινης ύπαρξης, γίνεται σήμερα μια ακόμα φωνή, μια προσεγμένη αλλά ανεξάρτητη κραυγή στο λειψό οπλοστάσιο της ανθρώπινης διανόησης. γιώργος θ. τζιας ΛΗΘΗ Επανέρχεται η μνήμη στα παλιά κουραστικά επιμένοντας σε εικόνες πικρές εικόνες βουλιαγμένες ανέμους δυνατούς που χτυπούν αλύπητα το μικρό ησυχαστήριο της λήθης ώσπου να το πληγώσουν.
650		4	_98888 _aΕλληνική λογοτεχνία _vΠοίηση
942			_2ddc _cAF
999			_c14184 _d14184