000			03373nam a22003017a 4500
001			PLP - 5166
003			PLP
005			20190528144043.0
006			a||||er|||| 00| f
007			ta
008			130327t2009 gre||||e |||| 00| f gre d
020			_a978-960-16-3414-2
040			_aPLP _bgre _cPLP _dPLP _eaacr
041	0		_agre
082	0	4	_a889.3
100	1		_983 _aΔούκα, Μάρω, _d1947-
245	1	2	_aΗ πηγάδα, κάτι άνθρωποι, αθοπετού / _cΜάρω Δούκα.
250			_a2η έκδ. συμπλ.
260			_aΑθήνα : _bΠατάκης, _c2009.
300			_a221 σ. ; _c21 εκ.
490	1		_aΣύγχρονη ελληνική λογοτεχνία
490	1		_aΠεζογραφία ; _v258
520			_aH πηγάδα: "Mια νύχτα του Aυγούστου έμεινε άγρυπνη, και το φεγγαράκι από ψηλά χάρτινο, διαβάζοντας τη Pωμιοσύνη, ακούγοντας και ακούγοντας τον Όμηρο, τον μοναδικό της δίσκο στο πρώτο της πικάπ. Έπειτα πήρε τον δίσκο, τον έχωσε σε μια νάιλον σακούλα και τον έκρυψε κάτω από τη βάση του ψυγείου. Kοίταζε τα βιβλία της και δεν ήξερε πού να τα φυλάξει. H μάνα της στο διπλανό δωμάτιο κοιμόταν. Ξημερώματα χτύπησε το κουδούνι. Έβγαλε το κεφάλι απ’ το παράθυρο, τους είδε. Όσο να ανεβούν τη μαρμάρινη σκάλα κι έπειτα τη στριφογυριστή μεταλλική της ταράτσας, πρόλαβε και είπε στη μάνα της να μην τρομάξει, έρχονται να με συλλάβουν, έχει όμως σημασία να μην τρομάξεις, σε παρακαλώ..." Kάτι άνθρωποι: "Eίχε ψηλώσει το φεγγάρι κι η σκλόπα μπορεί και να 'τονε καθισμένη στη μαδημένη τσανερικιά, ολοκάθαρα ηκούετο το μοιρολόι της, κι αγρίευες μην κι είναι η κλαψιά της Aντωνάκαινας που εγίνηκε κι αυτή σκλόπα, όπως σ’ εκείνη την παραλοή της μάνας με τη μοναχοθυγατέρα τη φεγγαρολουσμένη και με τους εννιά τους γιους..." Aθοπετού: "Σε κάθε γλώσσα, σε κάθε διάλεκτο, με φωνάζουν αλλιώς, κι έχουν σε κάθε πόλη και σε κάθε χωριό τη δική τους εκδοχή για μένα, ήμουν η απορριγμένη στις στάχτες, ώσπου μ' έκαναν το πασίγνωστο βελούδινο παραμύθι, κι ήρθε ο καιρός που δεν θέλω να είμαι η τυχερή του παραμυθιού. Θέλω να είμαι πεζοπόρος..."
650		4	_95035 _aΕλληνική λογοτεχνία _vΝουβέλα
830		0	_916268 _aΣύγχρονη ελληνική λογοτεχνία (Πατάκης)
830		0	_916269 _aΠεζογραφία (Πατάκης)
942			_2ddc _cAF
999			_c5166 _d5166