000			03195nam a22002897a 4500
001			PLP - 5268
003			PLP
005			20230629062828.0
006			a||||er|||| 00| 1
007			ta
008			130530t2010 gr ||||e |||| 00| 1 gre d
020			_a978-960-05-0937-3
040			_aPLP _bgre _cPLP _dPLP _eaacr
041	0		_agre
082	0	4	_a889.3
100	1		_9492 _aΠαπαδιαμάντης, Αλέξανδρος, _d1851-1911
245	1	2	_aΗ φόνισσα : _bκοινωνικόν μυθιστόρημα / _cΑλέξανδρος Παπαδιαμάντης ; πρόλογος Σταύρος Ζουμπουλάκης.
250			_a21η έκδ.
260			_aΑθήνα : _bΕστία, _c2010.
300			_a210 σ. ; _c18 εκ.
490	1		_aΝεοελληνική λογοτεχνία ; _v324
520			_a«Η φόνισσα» (1903) κατέχει, κατά γενική ομολογία, ξεχωριστή θέση στο έργο του Παπαδιαμάντη (1851-1911). Ξεχωριστή και με τις δύο σημασίες της λέξης: ιδιαίτερη και εξέχουσα. Αν δεν υπήρχε «Η φόνισσα», το έργο αυτό θα έμενε λειψό, όσο τουλάχιστον αφορά το πρόβλημα του κακού, πρόβλημα που δεσπόζει στο παπαδιαμαντικό corpus. Το παπαδιαμαντικό κακό είναι, κατά κανόνα, το καθημερινό, το τρέχον κακό, πνιγηρά μίζερο συχνά, είναι το κακό του καθημερινού κανονικού ανθρώπου. Το κακό του Παπαδιαμάντη δεν είναι το έγκλημα, δεν είναι η ακραία παράβαση που θέτει σε κίνδυνο την ίδια την ύπαρξη της κοινότητας, δεν είναι εξαιρετικό είναι κοινότοπο. Εξαίρεση «Η φόνισσα», και μάλιστα διόλου αμελητέα, αφού πρόκειται για κορυφαίο κείμενο όχι μόνο του συγγραφέα του αλλά και όλης της νεοελληνικής πεζογραφίας. Χωρίς τη «Φόνισσα» το παπαδιαμαντικό έργο θα ήταν εντελώς διαφορετικό. Το κακό που διαπράττει η γραία Χαδούλα δεν είναι το καθημερινό κακό, το συνηθισμένο, το κοινωνικό, αλλά το μέγα κακό, το ριζικό, το ασυγχώρητο. Ποια είναι όμως αυτή η Φραγκογιαννού, τι σόι άνθρωπος είναι αυτή η γυναίκα που διαπράττει ένα τόσο ακραίο έγκλημα; Και τι είναι άραγε αυτό που την οδηγεί να το αποτολμήσει.
650		4	_aΕλληνική λογοτεχνία _vΜυθιστόρημα _93512
700	1		_98559 _aΖουμπουλάκης, Σταύρος
830		0	_916160 _aΝεοελληνική λογοτεχνία (Εστία)
942			_2ddc _cAF
999			_c5268 _d5268