000			02753nam a22002777a 4500
001			PLP - 548
003			PLP
005			20230629062745.0
006			a||||er|||| 00| 1
007			ta
008			101130t2001 gr|||||e|||| 00| 01ggre d
020			_a960-219-112-0
040			_aPLP _bgre _cPLP _dPLP _eaacr
041	0		_agre
082	0	4	_a889.3
100	1		_aΠαπαδάκη, Αλκυόνη _97888
245	1	0	_aΒαρκάρισσα της Χίμαιρας / _cΑλκυόνη Παπαδάκη.
260			_aΑθήνα : _bΚαλέντης, _c2001.
300			_a368 σ. ; _c21 εκ.
490	1		_aΝεοελληνική λογοτεχνία
500			_aΒιογραφικό σημείωμα συγγραφέα στο εσώφυλλο.
520			_a«Να ονειρεύεσαι, μου 'λεγε ένας φίλος που μ' αγαπούσε και με ήξερε καλά. Τα όνειρα, συνήθως, προδίδουν. Παραπλανούν. Καμιά φορά και σκοτώνουν. Όμως, δεν γίνεται να ζεις χωρίς να ονειρεύεσαι. Δεν έχει νόημα. Δεν έχει ουσία. Να ονειρεύεσαι! Κοίτα μόνο να 'χεις σταμπάρει καλά την έξοδο κινδύνου από τα όνειρά σου. Τότε σώζεσαι. Και ποια είναι η έξοδος κινδύνου; Τίποτα δεν είναι στη ζωή το παν! Έχει και παρακάτω... Έχει κι άλλο... Προχώρα, λοιπόν, ξεκόλλα! Αυτή είναι η έξοδος κινδύνου! Όταν ένας άνθρωπος έχει ενδώσει εντελώς στο πάθος του, είναι μάταιο να προσπαθείς να του αλλάξεις τακτική. Είναι όπως ακριβώς ο τζόγος. Όσο χάνεις, τόσο κολλάς. Έχει μια περίεργη γλύκα η αυτοκαταστροφή. Ανήκει στα σκληρά ναρκωτικά. Αν εθιστείς, μάλλον τελείωσες. Εκτός αν... αν πετύχεις στις καλές του τον Θεό. Συμβαίνει. Εγώ τα είχα βρει μια χαρά με τη ζωή. Γίναμε κολλητάρια και τα περνούσαμε περίφημα. Πήγαινα ως εκεί που μ' έπαιρνε. Για να χαίρομαι. Κι αν είχα κέφι, προχωρούσα ως εκεί που δεν μ' έπαιρνε. Για να μαθαίνω!»
650		4	_aΕλληνική λογοτεχνία _vΜυθιστόρημα _93512
830		0	_917263 _aΝεοελληνική λογοτεχνία (Καλέντης)
942			_2ddc _cAF _08
999			_c548 _d548