000			03238nam a22002657a 4500
001			PLP - 9693
003			PLP
005			20230629062938.0
006			a||||er|||| 00| 1
007			ta
008			190312t2013 gr ||||e |||| 00| 1 gre d
020			_a978-960-14-2629-7
040			_aPLP _bgre _cPLP _dPLP _eaacr
041	0		_agre
082	0	4	_a889.3
100	1		_914418 _aΚουνούνη, Θάλεια
245			_aΕυτυχία εδώ ή λίγο πιο πέρα / _cΘάλεια Κουνούνη.
260			_aΑθήνα : _bΛιβάνης : _c2013.
300			_a533 σ. ; _c21 εκ.
490	1		_aΕλληνική λογοτεχνία
520			_aΜια φορά κι έναν καιρό, πολλές φορές κι αμέτρητους καιρούς, με ήλιο ή με φεγγάρι, με ζέστη ή με κρύο, εδώ ή λίγο πιο πέρα, κοντά σε θάλασσα ή σε βουνό, μέσα σε κάστρα ή μέσα σε στάβλους, γεννιότανε ο άνθρωπος. Το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής. Μα... Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο να θεωρείται το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής; Πώς είναι δυνατό αυτό που μοιάζει τόσο απλό και εύκολο κάποιοι άνθρωποι να μην μπορούν να το αποκτήσουν ποτέ; Ναι, το μεγαλύτερο θαύμα της ζωής! Το μεγαλύτερο θαύμα για μια γυναίκα κι η μεγαλύτερη ανάγκη που θα έχει στη ζωή της. Γιατί μια γυναίκα, από τότε που κοριτσάκι θα ανακαλύψει τη φύση της, θα περιμένει τον έρωτα, έναν ιδανικό γάμο, όμως, περισσότερο απ' όλα, θα νιώσει ένα ξεχωριστό γαργαλητό στα σπλάχνα της που θα της ζητά να κρατήσει στην αγκαλιά της ένα μικρό μωράκι για να το νανουρίσει. Μία κούκλα, δύο κούκλες, προσωρινά υποκατάστατα μέχρι να μεγαλώσει και να γίνει μάνα. "Τώρα πια ξέρω. Τώρα πια όλα φαίνονται καθαρά. Τώρα πια όλες οι εικόνες ξετυλίγονται µπροστά µου και µου φανερώνουν την αλήθεια. Ο χρόνος είναι ανύπαρκτος. Το πριν, το πιο πριν, το τότε, ακόµη και το τώρα, είναι όλα µία εικόνα. Μία εικόνα µε χιλιάδες άλλες να την πλαισιώνουν. Τώρα πια ξέρω. Κι αυτό είναι από µόνο του λύτρωση... Τι όµορφη που είναι η κόρη µου! Νοµίζω πως µου µοιάζει. Έχει τα µάτια µου..."
650		4	_aΕλληνική λογοτεχνία _vΜυθιστόρημα _93512
830		0	_916164 _aΕλληνική λογοτεχνία (Λιβάνης)
942			_2ddc _cAF
999			_c9693 _d9693